Dag 100 t/m 106 Noord-Vietnam

Dag 100

Nog steeds in Hoi An en de tour voor vandaag stond al vast. Op naar My Son, een complex wat bestaat uit verschillende tempels. Allemaal wel bijna of helemaal plat gebombadeerd. Ook dit complex heeft te lijden gehad van de Amerikaanse oorlog. Veel bomkraters er omheen. Er waren in totaal nog 4 delen in redelijke staat en onze gids legde wat alléén bij de eerste twee wat uit, bij de andere twee was die verdwenen.. Maargoed hij legde dus wat uit, het was rond 10 uur en het was echt heet. Ik trok het niet meer én omdat hij vrij onduidelijk sprak én we stonden gewoon midden in de zon.. Daar nog een tijdje rond gelopen en toen we alles wel zo'n beetje gezien hadden, gingen we weer terug naar de bus toe. Eenmaal weer thuis (guesthouse) hoefden we niet erg lang te wachten op onze bus naar Hue. De busreis verliep goed, we zaten weer in onze vertrouwde slaapbus dus erg relaxed.. en na zo'n 4 uur kwamen we in Hue aan. De bus stopte mooi voor een hotelletje, en na even de kamer bekeken te hebben, hadden we alweer een slaapplek... Alleen,, de kamer was 9 trappen hoog.. Dit keer op de een-na-hoogste etage. Temperatuur in de kamer: 30 graden.. heb foto als bewijs. En omdat er een stroomstoring was, kon de airco pas na zo'n half uurtje pas aan. Om de hoek zat een locaal eettentje, zag er echt crappy uit zoals elk locaal restaurantje (wat wij al als normaal standaard restaurant aanzien) waar veel mensen zaten. Van gezinnen tot mensen in pak. Daar even wat gegeten en daarna, na de 9 trappen, met trillende benen gaan slapen.

Dag 101

Hue staat bekend om zijn grote citadel dat midden in de stad staat en om zijn keizerlijke tombes die een aantal kilometers buiten de stad liggen. Vandaag gingen we eerst naar de citadel. Dit 'keizerlijk fort' bestaat uit vier muren van 6 meter hoog en 2 km lang. Als je de maingate doorgaat kom je in een wereld van tuinen, vijvers, tempels en keizerlijke vertrekken. Het aller heiligste van deze citadel ligt in het midden: the purple forbidden city. Dit was het privé vertrek van de keizer. Deze is omringd door een muur en dat ligt dan weer in: The Imperial Enclosure, weer een complex dat is omheind door een muur en dit hele geheel ligt dan weer in de grote Citadel. Oftewel samengevat: een citadel-in een citadel-in een citadel. Snappen jullie het? Daar liepen wij dan doorheen. Veel weer gerestaureerd en opnieuw opgebouwd doordat veel was gebombadeerd door de VS and allies. Dat het zo groot is heeft ook wel een nadeel.. probeer maar is Yvette te vinden. Ben 3 keer de muren van 2 km afgegaan.. Na alles gezien te hebben +Yvette weer gevonden, vertrokken we weer uit dit mooie bouwwerk.. Ergens noodlesoep gegeten en naar hotel gegaan. Daar een scooter gehuurd en met Yvette achterop als navigator naar de tombes gecruissed. We hadden bij de citadel al een combiticket gekocht, zowel voor twee tombes als de citadel. Bij één van die twee tombes waren aangekomen, zwaaide we met onze ticket en konden erin. Deze tombe was gebouwd tegen de heuvel aan en alles in zwarte stenen. De tombe bestond uit meerdere lagen. Zo was er een laag waar een legertje terracotta soldaten en olifanten stonden en een niveau waarop een tempel stond. Op de bovenste level stond de tombe zelf van de oude keizer. Met een levensgrote standbeeld van de beste man die gedurende de laaste jaren van de Franse tijd keizer was. Erg mooi ingericht en je had vanuit hier een aardig mooi uitzicht. Zo zou ik ook wel begraven willen worden;) , vergeet m'n leger niet he. Trouwens de bouw van deze tombe duurde langer dan de tijd dat deze keizer heeft geheerst. Heeft die goed gedaan dan(:. Na weer 130 tredes naar beneden gegaan te zijn, stapten we weer op ons scootertje. Op naar de volgende. Na wat gezoek en een afslag hier en daar genomen kwamen we aan bij een restaurantje van waaruit weer een pad ging naar de gate van de tombe. Een erg gave tombe. Een super groot terrein met bossen. En had wat mysterieus, een grote vijver/meer waar wat 'mist wolken' over heen hingen (later bleken dat rookwolken te zijn, want de beheerders zaten wat dingen te verbranden...maar alsnog zelfde effect). Je liep eerst naar een soort tempeltje die een paar trappen hoger lag. Daar liep je dan weer doorheen en ging je weer de trappen aan de andere kant af, om uiteindelijk ,na dit twee keer te hebben gedaan bij twee ongeveer de zelfde soort tempeltjes, bij een brug te aan te komen over het mysterieuze water naar een heuvel midden in het meer/vijver. In deze heuvel bevind zich een ondergronds paleis+tombe. De deur in deze heuvel gaat eens per jaar maar open bij de herdenking van deze keizer die van 1820-1840 heeft geheerst. Na wat tijd hier te hebben gezeten, pakte we de scooter weer en spinden we met piepende banden weg (grapjee). In Hue even langs een soort shoppingmall gereden daar veel eten ingeslagen en weer naar hotel gereden.

Dag 102

Lekker uitgeslapen en voor 10 euro de bus genomen naar Dong Hoi om 16h. Een stad dichtbij het national park Phong Nha Ke Bang. De rit duurde 5 uur dus we kwamen om 21h daar aan. We hadden al begrepen dat het vakantie was, alleen hier werden we wel erg hard op de feiten gedrukt. Alles zat vol.. We waren al aardig wat slaapplekken afgegaan en elke keer maakte ze de bekende afweer gebaren om te vertellen dat ze vol zaten, óf de kruis met de armen of een soort gebaar dat te vergelijken is met het 'wuiven' van de koningin alleen dan versneld en wat agressiever.. Op een gegeven moment kwamen we twee Australiërs tegen. Zij vertelde dat ze een brommer hadden en de hele boulevard, vol met hotels, waren afgegaan en dat alles al vol zat. Even kregen we weer onze 'carnaval-deja-vu' en bedacht ik me waar een grasveldje was. Ze zeiden dat zij nu in een crappy hotelletje slapen, en wellicht hadden ze daar nog wel een slaapplek. Het was niet ver lopen en binnen een paar minuten waren we er. Maar al gauw was het duidelijk. De eigenares en haar familie die tv zat te kijken, maakte al snel de bekende symbolen, zowel de kruis als de agressieve-koninging-beweging.. Helaas weer verder zoeken dachten we.. De Australiër zei dat we het beste naar een hotel een straat verder konden gaan, daar konden ze tenminste wat Engels dus zij konden ons wellicht helpen. Daar heen gegaan en met puppy ogen gevraagd of zij wat plekken kan afbellen. Gelukktt. Ze ging bellen. Na een paar keer met hoofdschuddend opgehangen te hebben, was ze na de 4e keer positief. Ze zei: loop maar mee, het is hier vlakbij. Wij keken elkaar blij aan en liepen achter haar aan. Maar na een paar seconden hadden we al door, hm hier kwamen we net vandaan.. Ze loopt toch niet naar de crappy hostel toe? Jaahooorr, daar stonden we uiteindelijk dan, en in plaats van de twee doemsymbolen, was er nu een knikje. Hu wtff?? Hier waren we nog geen 3 minuten geleden en nu heeft ze ineens wél plek? Nja.. we hebben in ieder geval een slaapplek.. en wat voor een.. Het hotel was niet meer dan hun eigen huis en de kamer die we kregen had geen wc. Alleen één 'tweepersoonsbed' en een 'douchecabine'. Het bed was niet meer dan een houten frame waar een matje van 2 cm oplag. De douchecabine besloeg bijna een derde van de kamer en was bijna geheel dooschijnend. Er lag een plastic bak in met schepje. Deze twee dingen trof je meestal aan in wc's waar de dan mbv het schepje water in de wc moest scheppen om je drol door te spoelen. Oftewel, grote kans dat ons doucheputje voor andere doeleindes is gebruikt, dan alleen water door te spoelen.. Naja gewoon niet aan denken he. We waren blij dat we in ieder geval een kamer hadden en we konden de wc, een gat, van familie gebruiken.

Dag 103

Na hard maar opzich goed te hebben geslapen gingen we ons plan voor vandaag uitvoeren. Vandaag wilde we namelijk naar het nationale park gaan om de Paradise cave te bezoeken. 's Werelds grootste drycave. De grot is in 2005 ontdekt en is 31km lang. Dong Hoi is niet súper ver weg dus we kunnen het wel doen met scooter. Bij het hotel waar ze Engels konden een scooter gehuurd (als bedankje voor het bellen) en een kaartje, a4 papier, +wat aanwijzingen meegekregen en vertrokken. Eerst nog even langs het benzine station om onze tweewieler helemaal vol te gooien. Weer met Yvette als navigator achterop. Na ruim een uur gescooterd te hebben kwamen we bij een weg uit die verdacht veel leek op de laatste afslag voor de cave op ons a4tje. Een scherpe afslag naar links. Nou hier maar ingaan dan. Het begon als een geasfalteerde weg, die na een tijdje een onverharde weg werd. En die onverharde weg liep door een veld waar allemaal mensen zaten te werken, dingen zaten te maaien. Ze keken bijna allemaal ons aan, of ze nooit daar een tourist hadden gezien.. Hm gek? Je zou toch denken dat de paradise cave wat bezoekers heeft. Na de velden kwamen we langs een dorpje waar ook weer iedereen ons aankeek. We reden maar door. De onverharde weg werd steeds kleiner en hobbeliger, en we stuiterden bijna van onze scooter af. We kwamen het dorpje uit en de weg werd weer wat smaller tot een geitenpad, en uiteindelijk stopte het pad. We stonden in een soort weiland samen met een koe. (Hele rit staat op film) Hmm volgens mij zitten we niet goed. Weer op de scooter, omdraaien, en hetzelfde pad weer terug. En ja, alle mensen keken ons weer aan, dit keer met een grotere lach. We kwamen na een aantal minuten weer bij de scherpe afslag uit en besloten om de weg nog even door te gaan, wachtend op een nieuwe scherpe afslag naar links. Die kwam ook en deze zag er beter uit. Dit was de goede, want na 20 minuten waren we aangekomen bij de cave. Scooter neergezet en kaartje gekocht. Als eerst was er een weg van 20 minuten lopen en was weer het normale temperatuurtje van 35+ graden dus we zaten weer is lekker te zweten. Toen waren er nog trappen. Iets van 400.. okee, ook deze met moeite gehaald. En boven zagen we 'm. De ingang van de cave. Een kleine opening waar een massa mensen probeerde naar binnen te komen. Maar in de rij gaan staan en naar binnen gegaan. Je liep naar beneden de grot in en al gauw zag je hoe groot de eerste ruimte was. Ongeveer drie vliegtuighangars op elkaar, en wij liepen daar van af het hoogste punt naar beneden. Onwerkelijk groot. En omdat die pas recentelijk open is, proberen de beheerders er veel aan te doen om de cave intact te houden. Door de hele grot (voor het touristenstuk) is een loopbrug gebouwd, en kan je ong 1.5 km de grot in. Als je alleen het hangar gedeelte ziet, denk je dat dat het is, omdat de grot rechts af gaat. Super grote stalag-nieten en tieten. Wit kristal. Het is één weg in de grot en toen we op het einde waren, hebben we de camera aangezet en de terugweg helemaal gefilmd. Als je t versneld afspeeld heb je denk ik wel een goed beeld van de cave. Eruit en weer naar onze scooter gegaan. We hadden nog een halve tank en hier begint ons avontuurtje... Op het kaartje stond dat we via een andere route weer terug konden gaan. Okee dat maar doen, want anders zien we twee keer hetzelfde. Na een kwartier door de bergen gereden kwamen we bij een kruising aan. Ook dit stond op ons a4tje, links was naar het dorpje waar we heen moesten gaan, alleen er was ook een weg rechtdoor die uiteindelijk ook bij het dorpje kwam. En deze weg leek ons mooier omdat deze dwars door de bergen (van het national park) ging. Deze maar doen dus. De weg was super mooi en we reden met uitzichten waar we wel wat langer naar wilden kijken. Slingerend omhoog en helemaal niemand te bekennen. Alleen.. de teller van onze tank ging ineens wel erg snel omlaag.. en na 30 km had die het blokje rood van de fuelteller bereikt.. Oh oh.. Nu hadden we een keuze, óf doorrijden want op t a4tje stond dat het niet ver kon zijn, óf teruggaan en helemaal de weg weer terug rijden+het stuk tot een tankstation.. We rijden door tot de eerste vorm van beschaving en vragen daar hoe ver het is naar benzine. Na 10km en weer de teller wat lager, kwamen we aan bij een huisje midden in de bergen aan de kant van de weg. Okee, afstappen en kijken of er iemand is. We liepen maar het huiten huisje en zagen een man binnen die lag te slapen.. Vriendelijk het keel-ahum geluid gemaakt om hem wakker te maken, benzine is nu wel wat belangrijker dan slaap. Verward werd die wakker en liep als eerst recht op een termoskan af. Pakte wat thee en keek naar ons. We probeerde aan hem uit te leggen dat we benzine nodig hadden, en vroegen waar een benzine station was. Hij kon 0 engels dus we communiceerden via tekeningentjes en getallen. We kwamen er achter dat het eerst volgende tankstation.. 90 km hier vandaan was.. Autch, dat gaan we niet redden. We konden het beste terug want dan was het tankstation nog maar 40 km. Okee.. dat gingen we waarschijnlijk ook niet halen. Dan maar vragen of hij wat benzine had, maar nee.. hoe vaak we het ook vroegen en geld voor boden, hij had het niet.. Okeoke, terug gaan stond vast. We sprongen weer op die scooter en gingen de weg weer terug. De weg was voornamelijk naar beneden.. Dus wat wij deden was zo aerodynamisch erop gingen zitten, hoofden naar beneden, en zo min mogelijk remmen, je verspild dan kostbare energie. En als het Nederlandse bobsleeteam de berg af. (We zagen er echt uit als twee malloten, maar alsnog) het hielp: We hadden zo'n 20 km zonder gas te verbruiken (alleen hele kleine stukjes). We stopten nog een keer om een voorbijgaande scooter aan te houden, om te vragen of zij misschien wat benzine hadden.. maar nee.. Okee, nja, weer in de mooie houding gaan zitten en doorgaan. We kwamen bij een hutje uit dicht bij het kruispunt waar we rechtdoor gingen. Hier maar even vragen. Ze hadden hier benzine,, alleen vroegen er een belachelijk hoge prijs voor. Ze stonden daar te lachen met z'n alle.. We namen de gok en reden verder.. Bij het kruispunt naar rechts gegaan (goede kant) en we kwamen al gauw twee steenvervoertrucks tegen die leeg waren.. we vroegen ze om benzine, alleen zij reden op diesel. We hadden van de chauffeur begrepen dat het volgende tankstation nog 20 km is, maar waarvan 7 km bergaf en 13 vlak.. okee.. hm. Weer erop gestapt en ons laatste benzine verbruiken. De teller stond nu helemaal onder het blokje.. Na 5 minuten.. zagen we twee mensen langs de kant van de weg met een brommer én een benzinetankje! Vragen of we wat mochten en voor een normale prijs iets van 2 liter gekregen! Daar even ter plekke gejuichd, highfive's uitgedeeld, ze erg bedankt.. en natuurlijk de Egyptian Walk gedaan (wil je dát verhaal horen? Vraag aan Michel). Met weer een mooie stand op de fuelmeter doorgereden en uiteindelijk kwamen we zo rond 5en bij het Engelssprekende hotel uit. We hadden die dag bijna 200 km gereden. Al voor dat we weg gingen, hadden we de nachtbus naar Hanoi al geregeld en na wat douchen gingen we om 19h richting Hanoi.

Dag 104

We werden afgezet in het busstation zo'n 15 km van het centrum van Hanoi vandaan. Een volgens ons veel te dure taxi genomen samen met Amerikaan David Miller naar het backpackers hostel. Het was zo rond 7e in de ochtend en ik had Dominique al gecontact. Voor de mensen die het niet weten: Dominique, mijn zus, zit voor studie/stage onderzoek te doen voor Heineken in Hanoi voor ong 5 weken. Dus ik had haar gecontact, en ze zou om 11 naar mijn hostel toe komen! Wij even tot die tijd samen met David door old quarters (oude gedeelte) rondgelopen. Om half 12 belde Do mij dat ze er bijna was, en ik liep al bellend naar buiten. En ineens zagen we elkaar, erg grappig om je zus na 2 maanden weer te zien, aan de andere kant van de wereld. Nou, met zn 3en door de stad gelopen, ergens wat gegeten, tempel bezocht en veel gepraat. Apart dat je zo snel ergens aan went, want na een paar minuten met Do vond ik het helemaal niet raar meer ofzo. Rond 4/5 moest Doke weer naar 'huis'. Wij hadden bij de plaatstelijke -istanbul kebab kraam- een lekker broodje... kebab natuurlijk gehaald en er erg van genoten. Hierna gingen we een tour zien te regelen naar Halong Bay. We hadden een leuke tour gezien bij een operator die meneer Chaplin heette. En geloof het of niet, zijn voornaam was Charlie, vernoemd naar z'n opa. Ja, dé grote Charlie Chaplin. Hij had nog een foto van hem als klein babytje op een familie foto waar de grote Charlie ook op stond. Hij is niet zo érg uniek.. Mr. Chaplin had 18 kinderen.. maargoed, bij deze man een tour geboekt: de luxe 3 daagse trip door Halong bay. En over toeval gesproken waren we Nick - de jongen die we in Siem Reap hadden ontmoet (samen met Sasha) - voor de deur van de touroffice weer tegengekomen! Wauw, afgesproken om vanavond weer een biertje te doen en naar ons hostel gegaan. Het hostel waar we in zaten was echt immens groot. Acht etages vol backpackers. Zo'n 180 man. En het chille voor ons was, ongeveer een kwart was Nederlands. Waarom was dat nou zo chil.....? -> Koninginnenacht. Al gauw zaten de 'terrasjes', lokaal tentje waar je op kleine plastice kleuter krukjes zat, helemaal vol en bier koste 5000 dong.. 20 eurocent. Mooi nachtje dus. Vanuit het hostel werd er een soort kroegentocht georganiseerd. Als eerst naar de club, the hair of the dog. Daar wat rond gehangen en daarna naar een of ander duister soviet cluppie. Maar toen iedereen er was, werd t een mooie avond weer, samen met Nick en z'n vrienden waarmee hij toen was. Yvette en ik vonden het mooi geweest en gingen naar hostel toe, en na een omweg waren we er. Eenmaal in het hostel zagen we een Nl'er die was overvallen met een mes terwijl die stond te pinnen.. Oppassen duss..

Dag 105

Vroeg op om naar het Mausoleum te gaan van Ho Chi Minh. Ook wel uncle Ho. Uncle Ho is in Vietnam echt de volksheld. In elk huisje hangt wel een foto van hem en je bent geen Vietnamees als je niet een keer in je leven het Mausoleum heb bezocht. Het mausoleum is open van 8 tot 11 en er stond een mega rij. Het was vakantie. We zouden Do daar weer zien alleen door wat miscommunicatie was zij aan de andere kant.. Elkaar maar tegemoet lopen. En toen Do er was, besloten we om niet naar binnen te gaan, een te lange rij. We pakte een taxi en gingen richting haar hotel. We stopten bij een weggetje met restaurants achter het hotel. Daar even een lekkere ijs/yoghurt-koffie gedronken en hierna even het hotel bekijken waar Do in zat.. Man man, Heineken die regelt dat wel goed. Super.. mooi.. Een vleugel in de grote entreehal en roltrap naar boven. Zwembad, fitness, sauna, groot ontbijtbuffet, bibliotheekje. Alless.. We hadden haar onderzoeksgenoot/medestudent Bobby ontmoet. Aardige jongen. Met z'n 4e even wat gegeten en daarna gingen wij weer door. We liepen langs het Residential Palace en de woning van Ho Chi bezocht. Hierna door naar the Temple of Literature, erg mooie tempel alleen we kakten hier echt in. We zaten op een bankje en tegen onszelf te zeggen dat we op moesten staan.. Na dit gebroken te hebben bezocht weer naar hostel gegaan. Vandaag was een speciale dag voor ons, Nederlanders, want om 19h plaatselijke tijd kregen wij een Koning. In het hostel hadden we opgezocht waar ze dit uitzonden, en we kwamen te weten dat ze bij de ambassade dit uit zonden.. Ondertussen werd ons hele hostel Oranje gemaakt. Oranje ballonnen en oranje verf werd uitgedeeld en al gauw liepen Engelse jongens rond helemaal oranje geverfd, maar hadden geen idee waarom-.- . Maargoed er hing een chille sfeer het enige wat er nu nog miste wass... De kroning natuurlijk. Ik eerst aan de staf vragen of dat er op kwam-> ze gingen het proberen.. Hm. Ik vroeg wel of ik ze kon helpen, en we gingen samen de kanalen van de tv door om
BVN te zoeken.. De nederlandse zender die wereldwijd werd uitgezonden. Maar we konden het niet vinden. Okee nu kijken of ik een livestreamyoutube kon vinden. En jahoor, op de pc had ik het gevonden. Nu nog doordrukken om het op de tv te krijgen. Een stafmedewerker ging naar z'n huis toe om zijn laptop te halen + hdmi kabel. en uiteindelijk hadden we een livestream op onze te TV in Hanoi die de kroning liet zien in Amsterdam. We kozen om hier te blijven en niet naar de ambassade te gaan. Do en de andere studenten waren er ook aangekomen en daar stonden we dan, in het Oranjehostel in Vietnam het Wilhelmus te zingen samen met nog 30 andere Nl'ers. Toen de kroning afgelopen was, gingen we weer naar ons lokale tentje. We waren helemaal Oranje gekleurd en wanneer we een stap buiten het hostel zetten, waren we weer in Vietnam en keken de mensen ons raar aan. We gingen zitten bij een lokaal tentje en dronken er een of twee op Willem.

Dag 106

We waren helemaal kapot.. Heel de dag niks gedaan en het enige wat ik naar binnen kreeg was een halve pizza en een broodje kip in de avond.. Morgen Halong bay, hopelijk voelen we ons wat beter. Seb