Dag 113 t/m 120
Door: Seb
Blijf op de hoogte en volg Seb en Yvette
07 Juni 2013 | Laos, Luang Prabang
Yvette was gebleven dat ze rustig in slaap viel in onze bus naar land nummer 9: Laos. Toen we wakker werden gemaakt stond de bus stil en het was al licht buiten. We waren bij de grens en we dachten dat we er gelijk uit moesten om naar de paspoort check te gaan.. Maar,, de grens ging pas over 3 kwartier open dus we moesten wachten..: buiten.. Waarom ze ons zo vroeg wakker hadden gemaakt?: Geen idee, maar we zaten maar te zitten. Slagboom was dicht en het enige wat we zagen was een aantal krotte huisjes om de grenspost heen en enkele huisjes zo'n 20 meter van de slagboom, de vietnamese kant op. Ook liep er een vrouw met een kruiwagen een paar keer, vanaf het huisje die 20 meter verwijderd was onder de slagboom langs en links afslaan in het niemandsland, en vanaf daar konden we niet meer zien waar ze heen ging. En omdat we daar toch maar niks aan het doen waren, dacht ik, ik ga de vrouw even helpen. Nadat ze weer terug bij haar huisje was gekomen ging ze nog een keer, en ik liep naar haar toe en gebaarde of ik de kruiwagen met schep over kon nemen (wat een gentleman). Ik ging door de slagboom, linksaf en zag al gauw waar ze de hele tijd heen liep. Een bouwplaats met een berg grind. Kruiwagen ernaast gezet, vol geschept en weer terug. De vrouw zat volgens mij tegen iedereen trots te zeggen dat ze een blanke slaaf had, want het volgende moment keken ze naar mij en begonnen te lachen... -Gewoon maar vriendelijk terug lachen he- toen ik het grind had geloosd achter haar huisje, bedankte ze me en zei ze nog iets van: Wai wai, wuata. Ze bedoelde wait wait water, want ze sprinte naar haar winkeltje en bracht me een half litertje water.. Erg aardige vrouw. Ondertussen was het al wat later geworden en konden we de grens door. 1 dollar betaald voor... de stempel-> apart maarja, onze onderhandelingspositie was niet echt goed bij de grensovergang. Daarna moesten we lopend naar de Laos checkpoint, wat echt 2 kilometer lopen was. Aangekomen bij de douane post betaalden we 35 dollar voor de visa én weer een dollar voor de stempel. Weer in de bus gestapt en verder gegaan. Om 16h kwamen we in Vientiane aan en samen met alle touristen in die bus, 10, mega tuktuk genomen. Was meer een pickup met bankjes. We kwamen aan bij 'het centrum van de hoofdstad' een rustige straat met wat hotels en guesthouses. Vientiane heeft echt een soort dorpsgevoel. Mensen zijn rustig, tuteren niet, en er is opzich weinig verkeer. We hadden een hostel gevonden en een privekamer gevraagd met airco. Was niet zo duur dus prima. Daarna een ATM proberen te vinden waar we ook geld uit konden halen. Na een half uur hadden een goede gevonden en gingen we wat drinken met een stel die we in de tuktuk/bus/hostel hadden ontmoet. Een Engelse en een Duitser. Heel aardig, en hadden we tot een uurtje of 8 mee gezeten. Daarna nog de avondmarkt op met z'n vieren, die op de hoek van de straat langs de rivier was. Daarna richting bed.
Dag 114
Vandaag stond Vientiane en omgeving op de planning en omdat het geen wereldstad is kan je dat in een dag doen.. met de scooter(: . Een scooter weer is gehuurd.. Zag er een beetje als een afgetrapt ding uit, maar het reed dus okee. Ons plan was om eerst naar het 'Buddha park' te gaan. Een park met veel beelden en sculptures van.. buddha, logisch. Het ging allemaal prima en onderweg even nog de weg gevraagd als bevestiging. Na zo'n 15 kilometer werd de weg ineens een zandweg met heel veel kuilen erin. We vlogen alle kanten op, op de scooter. Op een gegeven moment viel de motor uit.. Hm, nou weer aan proberen te doen: nee, lukt niet. Leek wel of de accu leeg was. De scooter had geen kickstart dus het enige wat we hadden is de elektrische start, maar die deed het dus niet.. Na vaakte hebben geprobeerd vroegen we maar aan mannen waar ze ergens startkabels hadden. Ze wezen naar een soort winkel verderop. Daar weer laten zien dat de accu leeg was etc. En ook zij wezen wéér naar een ander winkeltje verderop. En eenmaal daar aangekomen, leek het winkeltje meer op een bouwmarkt maar dan in miniwinkel-vorm met schroevendraaiers, hamers etc. Hier lieten we een man bellen naar het nummer wat op onze receipt stond die we meekregen van de scooterverhuur. De man gaf het telefoontje aan ons, we vertelden wat er aan de hand was en we hoorden iemand zeggen dat we daar moesten wachten. Nou de man van het telefoontje gebaarde of we mee wilden eten. We liepen de soort van winkel in en daarnaast stond een tafel met wat etende mannen. Er was een vrouw maar die stond achter het fornuis;)-> wat raar! Er was een homp sticky rice en waren prutjes waar je het mee kon mengen. Je maakt dan een balletje rijst met de rechterhand pakt wat erbij van het prutteke. Erg spicy. We namen er een cola'tje bij en hadden ondertussen al alle namen van de mannen gehoord. We betaalden uit vriendelijkheid en gingen weer bij onze gestrande scooter wachten. Na 20 minuten stopte er een pickup bij de scooter met een andere scooter er op. De man was van de scooterverhuur en bekeek de scooter even. Vervolgens probeerde hij het nog even aan de praat te krijgen. En jahoor, de scooter+man reden weg, met stof wolk achter hem aan. Allemaal gedachtes gingen door mn hoofd: wtf? Had de sleutel niet ver genoeg gedraaid of zo? Of had die man nou gewoon geluk? De man was uit zicht verdwenen maar als gauw kwam die terug. Lopend naast de scooter. Ik liep m tegemoed en hij zei: low battery. Vieww, :hij had geluk dus.. We verwisselden de scooters en we konden weer door. Na kwariertje rijden waren we bij het Buddha-park. Een soort grote tuin, met wat beelden.. Niet echt super spectaculair ofzo.. Klein uurtje hier rondgelopen en weer met de scooter naar Vientiane. Terugweg verliep goed. In de stad zelf nog naar wat royal en tempel gebouwen geweest, hierna richting 'huis'. Weer de avondmarkt bezocht en dit keer een blouse en een shirt gekocht.
Dag 115
We hadden de vorige avond al een ticket naar Vang Vieng gekocht, een plaatsje weer wat noordelijker wat bekend staat om het beroemde tuben (leg later uit wat het is). Bus vertrok om 10 uur en we waren er rond het einde van de middag. We hadden al snel een mooi hotel gevonden. Erg mooie kamer en omdat het dorpje tegen de bergen aan lag hadden we een mooi uitzicht. Ik had in de lonely planet gelezen dat je vanuit hier goed kan rotsklimmen en dat gingen we ook doen ! Nadat we wat bureautjes waren af gegaan, waren we er eentje tegengekomen met een goede prijs die er ook nog is legit uit zag. Morgen van 9 tot 1 gaan wij de spiderman uithangen. Bij een van de vele restaurantje gegeten en daarna 't bed in.
Dag 116
We werden mooi op tijd om 9 uur opgehaald met de auto. Deze moest eerst even langs de office gaan om voor ons de spullen te pakken. Lekker krappe schoenen (dat hoort bij het rotsklimmen), het tuigje, zak met magnesiunpoeder noem maar op. Wij weer in de auto samen met de gids, super aardige jongen die ook de eigenaar van het klimbureau te zijn, en dit keer richting de bergen. Na een kwartier rijden stopten de auto en gingen we te voet verder door de bush bush en over rotsen heen. We kwamen uiteindelijk bij de wand aan. Onze gids begon met het uitleggen van de knopen en hoe één iemand klimt en de ander zekert etc. Ook legde hij wat wat voor houvasten er allemaal waren. Ik begon als eerst met klimmen en Yvette zekerde mij. De eerste klim was nog vrij simpel maar de 2e was al gelijk een stuk moeilijker. De houvasten waren kleiner, soms alleen groot genoeg voor een paar vingertoppen of een houvast waar je alleen wat aan heb als je éént kant op leunt. Onderweg je handen in het magnesium poeder dopen, al is het alleen al voor het chille gevoel dat je net een professionele klimmer lijkt: p. We deden totaal 4 climbs (Yvette 3) en ik vond het heel erg gaaf om te doen. Leuke dingen overkomen bijvoorbeeld dat bij een klim van Yvette een houvast afbrak (gelukkig zat ze in een tuigje). Of dat ik met m'n rug tegen een mega stalagtiet aan leunde, die langs de klimwand hing, om zo m'n armen uit te laten rusten en over een obstakel heen te komen. Mooie ervaring, erg vet. Weer het avontuurlijke pad naar auto af gelopen en terug naar het dorpje. Nu gingen we kijken of we de andere helft van de dag konden gaan tuben. Het tuben: je huurt een band (zo'n zwembad band, grote donut, waar je in kan liggen/zitten) , je word 5 kilometer stroomopwaards afgezet en je gooit je band in de rivier en je springt er zelf in. Nu relax je terwijl je door de stroom word meegenomen naar het dorpje. Alleen dit zou natuurlijk niet zo populair zijn als dit het enige was. Aan de oevers van de rivier zijn namelijk barretjes. Als je met je band langs een barretje drijft, gooit iemand een touw naar je toe, die hou je vast natuurlijk, en je wordt binnengehaald. Je band laat je daar op een stapel achter en je besteld wat drinken terwijl je met mensen een potje volleybal speelt. In het doogteseizoen duurt het 3 uur, en in het regenseizoen een uur voordat je weer beneden bent. Wij zaten in het droogteseizoen dus 3 uur voor ons. Echter, in de afgelopen twee jaar zijn er flink wat doden gevallen bij deze 'attractie'. Doordat er lanceerplatforms, katapulten en ziplines waren waarmee mensen het water in werden geschoten, en soms in ondiep water. Of te dronken/aan de drugs mensen etc. Van de vele barretjes zijn er nu nog maar 3 open, en je ziet dat het dorpje Vang Vieng ,dat groot was geworden door het tuben, nu een beetje een spookdorp is geworden. Na een bar te hebben bezocht gingen we weer verder met dobberen op de rivier. We kwamen nog twee andere Nederlanders tegen waar we een tijdje samen hadden gedobberd. En terwijl ik samen met een van de Nederlanders diep in gesprek was zag ik Yvette zo'n 30 meter voor me heel veel doen, behalve -normaal- in een band zitten. Het beste kan Yvette zelf even typen wat er gebeurde: "Nou ok, leuk. Ik zat in de Boeddha houding (aka kleermakers zit) op de band. En omdat het the dry season was stond het water niet erg hoog. Ik kwam dus vast te zitten in de rotsen. Ik wat wiebelen, kijken of ik zo los kon komen maar helaas. Zou dan maar even anders zitten. En vanaf toen ging het finaal mis. Voor ik wist wat er gebeurde vloog ik achterover het water in met de band die ook nog eens bovenop me knalt. Blub blub blub, daar lig ik te verzuipen in de stroming. Uiteindelijk drijft mijn band weg en kom ik in actie. Ik maak een duik naar m'n band en kom met een belly flop er bovenop terecht. Volgend probleem: mijn slipper drijft 2 meter voor me in de stroming. Dus ik peddelen en zwemmen als een gek, maar zonder resultaat. Vervolgens zie ik een aardig bekend pakketje voorbij drijven. NEE! M'n rolletje met geld is ontsnapt. This calls for drastic measures. Ik duik van m'n band af om m'n geld te pakken. Nu zit ik alleen vast, zonder slipper en zonder band. Owjee. Door de keiharde stroming kan ik niet gaan staan, de enige optie is dus met m'n billen over de stenen heen gesleurd worden. Toen ik op keek zag ik twee vissers me lachende aankijken. Ze stopten mijn band en slipper. Gegeneerd vloog ik op de band en dreef ik verder. Gelukkig heeft Sebas maar de helft van dit spectacle gezien."
Haha jaa jammer genoeg had ik maar de helft gezien;) .We waren na 3 uur eindelijk beneden en liepen met de band weer terug naar het verhuur. Eenmaal daar, zagen we allemaal mensen die er heel opgelucht uit zagen, en leek net alsof ze wat onmenselijk hadden overwonnen. Wat bleek: het was 10 voor 6. (De deadline was 6 uur, als je er langer over deed was je je borg kwijt) We kwamen dus, zonder dat we dat zelf eigenlijk wisten, precies op tijd(: . Móooi. Weer terug bij ons hotel een ticket geboekt naar Luang Prabang voor morgen.
Dag 117
Om half 11 stond de minivan en wij klaar om weer een stukje noordelijker te reizen. De weg was een slingerweg door de bergen. Vaak een enkelbaansweg met grote gaten en hobbels in het wegdek. We hadden bijna altijd een mooi uitzicht. Rond het einde van de middag kwamen we aan en we zaten al gelijk in de 'hoofdstraat' (een weg met wat restaurantjes en guesthouses). We zochten een leuk hotelleke op en deden deze avond niet meer iets bijzonders behalve een lekkere choco-banana crêpe eten tegenover ons hotel
Dag 118
Lekker uitgeslapen en op het heetst van de dag naar een tempel gegaan bij ons in de 'hoofd'straat. We hadden niet echt energie en we hadden ook een tijdje op de vloer gelegen voor de tempel.. Lag ergg goed;) . Uiteindelijk wel de tempel helemaal bezocht en hierna door naar een tempel tegenover de tempel.. Deze tweede tempel lag op een heuvel en was aardig wat trappen omhoog.. en niet te vergeten.. nog steeds in de hitte. Helemaal uitgedroogd met dehydratatie verschijnselen kwamen we boven, zaten we op een bankje en genoten van het uitzicht, maar vooral: .. we zaten op het bankje.. weer afdaling terug, via een cavetemple, en eenmaal beneden bij een touristenbureau een olifanten+watervaltour voor morgen geboekt. Bij ons vaste restaurantje wat gegeten en naar bed gegaan.
Dag119
We zaten op de afgesproken tijd in de ochtend klaar en werden opgehaald. Stapten de tuk-tuk in en reden een klein halfuurtje naar het olifantenkamp. Toen we eenmaal daar waren zagen we al snel onze olifant staan. Een vrouwtjesolifant genaamd Hám. In de planning stond dat weer eerst erop gingen rijden en daarna de rivier, de Mekong, in met Ham. Een mooi zadel-meer een bankje- was al op Hám en wij klommen op een toren, wat op een uitkijktoren leek, om op de olifant te komen. Wo, dit zit wel erg hoog. De kornak, aka olifantenbegeleider, nam Hám mee om samen met ons een rondje te lopen in het bos. De kornak liep de hele tijd zo'n 10 meter voor ons. Ze zat niet aan een lijn of iets, en liep rustig achter de kornak aan. Alleen ze stopte de hele tijd om bamboe te eten wat overal aan de kant van het bospaadje groeiden. Super behendig pakte ze dat dan met haar slurf en stripte ze in één keer een hele bamboesteel af. En dan hoor je onze gids weer roepen: Hááámm! En dan kwam er heel langzaam weer beweging in. En als we dan weer een paar meter verder liepen en de kornak liep ook weer, bleef ze bij het volgende bosje staan en ging weer eten. Erg grappig. Na een half uur waren we weer terug van ons rondje en werd de zadel er af gehaald. Wij konden ons ook omkleden om klaar te maken voor de rivier. Yvette had haar bril nog op en de man zei al gauw dat ze geen bril op mocht. We vroegen ons af waarom dat niet mocht, we gingen toch alleen maar de rivier in? Nouja, bril werd vastgemaakt met een touwtje en we waren klaar. Het kamp lag naast de Mekong dus het was erg dichtbij. We klommen weer op de toren om weer op Hám te kunnen komen, alleen dit keer in de nek en op de rug. De haren van zo'n olifant prikken lekker tegen je been aan. We hoefden alleen een stijl paadje af naar de rivier, alleen hadden we niet echt een houvast! Ik kon me nog met tweehanden op haar erorme hoofd in evenwicht houden maar Yvette, die op de rug zat, moest achteruit zitten om er niet af te vallen. We kwamen bij de rivier aan en het eerste wat Hám deed, was terwijl ze verder in de rivier in liep: wat water met der slurf opzoog en gooide dit over haar rug heen.. alleen.. daar zaten wij... Wij werden dus al vrij snel nat. Erg veel gelachen. Ze liep steeds verder de Mekong in en de gids begon al te zwemmen. Ze stond nu ongeveer tot haar middel erin en onze voeten raakte het water. We liepen nog iets verder en nu gaf de kornak Hám het commando om te knielen. De olifante bukte haar kop en ze was helemaal verdwenen onder water. Wij zaten er nog op... alleen niet voor lang. Hám kwam boven water en schudde haar lijf uit met echt een enorme kracht.. Oo daarom moest de bril aan een touwtje..! ->Yvette en ik lagen hierna 2 meter van Hám vandaan te water trappelen.. De gids gaf weer het commando om te knielen en we klommen er weer op. Dit gebeurde nog een paar keer en soms klemde je je benen goed genoeg om, net zoals op een rodeostier, te blijven zitten. Vaak zat ze gewoon rustig te chillen in de rivier, en terwijl Yvette bij haar kop zwom lag ik over haar kop heen der slurf te aaien. Ze rijkt dan met haar slurf naar je toe en maakt soms een grommend, laag trillend, geluid. 'Happy' zegt de gids dan. Na veel gelachen en gerelaxed met Hám liep ze de Mekong weer uit. We dachten alletwee: wat een super mooie ervaring was dat.
Weer de tuktuk terug, en we gingen bijna gelijk door naar de Kuang Si waterval. Wat bleek, deze waterval was super mooi. Er waren verschillende 'levels': turquoise poeltjes die als een soort trap naar boven ging. Kleine watervalletjes was dat de scheiding tussen het ene en het andere poeltje. Hier zwemkleren aan getrokken en lekker gerelaxed in het mooie water midden in de jungle. Helemaal boven aan, was een enorme waterval. En het grappige was, dat ik in de ochtend had verteld aan mijn vader dat hij aan mij moest denken als hij op zijn kantoor hard zit te werken terwijl ik bij de waterval van turquoise water een lekker ijskoude cola stond te drinken. <-ik wist nog niet hoe de waterval eruit zag toen-. Nou het grappige was, ik zag een klein restaurantje waar ze ijskoude cola verkochten.. En dus jaa, een foto gemaakt terwijl ik met blikje bij de waterval stond en deze foto naar hem gestuurd.. Erg gelachen. Na een paar uur te hebben verbleven, gingen we weer terug. We aten wat en gingen richting bed.
Dag
We hadden al vervoer geregeld naar onze volgende bestemming: Luang Nam Tha. Een dorp naast een national park, waar we een tocht wilden maken. De rit was weer hobbelig en mooi. Prachtig uitzicht en we kwamen na zo'n 5 uur aan bij het busstation. Nog een tuktuk genomen naar het centrum en een hotel gevonden. Een mooie 3 daagse tocht geboekt en vol verwachting gaan slapen. Seb
-
08 Juni 2013 - 10:27
Ada Bakker:
Hallo Sep en Yvette,
Wat geniet ik van jullie verhalen en wat een geweldige leuke verslagen. Ik heb ook gereisd door Laos en voel veel herkenning als ik jullie verslagen lees. Alleen scootertochten heb ik niet gemaakt . Wel een keer een tocht op een olifant maar dat was in Nepal.
Geniet maar verder van deze prachtige reis.
Gr Ada -
11 Juni 2013 - 09:32
Michel:
Heerlijk, als ik dit weer lees denk ik aan die ene warme dag op kantoor met een whatsapp berichtje van een zoon die lachend met een blikje cola met een waterval op de achtergrond de camera in kijkt.
Wat een heerlijke vakantie beleven jullie. En ik zie dat je netjes bent opgevoed, mensen helpen met zware arbeid en kruiwagens vol grind. Doet me denken aan Peru met de oude vrouw met die vele zakken met aardappelen. Prachtig, goed gedaan jochie!
En ik ben super trots op mijn zoon en nicht dat ze dit allemaal samen doen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley